ONZEKERHEID

Onzekerheid.

We hebben er nagenoeg allemaal last van. In meer of mindere mate. Zo werd ik afgelopen week weer eens met mijn neus op mijn onzekerheid gedrukt. Mijn jongste zoon was de hele zomer bij mij geweest- hij woont bij zijn vader in Frankrijk- en het waren heerlijke weken geweest. Dit was wel eens anders.

 

Ik heb me erg lang zorgen gemaakt om hem. Tot 1 ½ jaar geleden woonde hij bij mij. De laatste jaren waren een aaneenschakeling van frustraties van beide kanten, aanvaringen, onbegrip en verdriet geweest. Dit resulteerde in een uitbarsting tussen ons én zijn broer, die zijn eigen frustraties over het gedrag van zijn broer had.

Gevolg: Hij besloot naar Frankijk te gaan, en bij zijn vader te gaan wonen.

Je kan je voorstellen dat dit een hele impact op mij had. Het verscheurde me. Naast het verdriet dat ik had om het vertrek naar zijn vader, voelde ik mij compleet gefaald als moeder. Wat had ik verkeerd gedaan? Wat had ik anders moeten doen? Was ik te lief geweest, of juist niet flexibel genoeg? Het verdriet hiervan was zo zwaar dat ik er niet over kon praten zonder dat mijn keel dichtkneep en ik tranen voelde opkomen. Creatrix heeft mij hierbij enorm geholpen. Het zorgde voor afstand en ik ging niet meer gebukt onder die enorme lading verdriet en pijn. Dit is een hele bijzondere ervaring op zich geweest waar ik al eerder een blog over schreef.

Fast forward: We zijn nu 1 ½ jaar later, het gaat erg goed met hem én met onze verstandshouding, incluis die met zijn broer. Hij is de hele zomer bij ons geweest en afgelopen week bracht ik hem met wat weemoed naar de trein voor zijn terugreis. Het was vroeg, hij was moe en erg humeurig. Hij sneerde en snauwde op de paar vragen die ik hem stelde, en de sfeer werd er niet prettiger op toen we op weg naar het station gingen. Bij het uitstappen kreeg ik geen knuffel of kus, maar een “Nou, doei he”, en weg was hij. Weer ver weg voor een aantal maanden. Ik was teleurgesteld en verdrietig, en reed zonder te reageren weg.

Meteen voelde ik mijn onzekerheid weer op poppen: Wat had ik verkeerd gedaan? Had ik teveel gezeurd? Had hij het wel leuk gehad?

Deze gedachten zorgden voor een naar gevoel. Ik reed met een kater naar huis en voelde me slachtoffer. “Dit had ik toch niet verdiend? Waarom doet hij me dit aan?”.

Nog terwijl ik worstelde met deze gedachten ontving ik een appje : Sorry mamsie, Ik ben moe, vind het gewoon k.. dat ik weg moet en ga je heel erg missen. Love you.

BAM.

Wow, wat een wake up call.

HET GING NIET OVER MIJ.

Onzekerheid zijn namelijk negatieve gedachten die de focus leggen op onszelf in relatie tot anderen.

Het hanteert een graadmeter: Ben ik goed genoeg voor/ ten opzichte van/ in verhouding tot?  Een graadmeter die volkomen overbodig is en zelfs ongepast als een ander deze op jou zou toepassen. Maar we doen het wel bij ons zelf wanneer we onzeker zijn.

EN: ONZE GEDACHTEN BEPALEN ONZE EMOTIES.

Wij waren beiden met onszelf bezig geweest. Hij met zijn verdriet afscheid te moeten nemen.  Ik met mijn rol als moeder.

Wanneer ik de focus op hèm had gehad, in plaats van op mezelf( het draait nl niet altijd om jou! 😊 ) zou ik gedachten hebben gehad als: Misschien heeft hij het moeilijk met weg gaan. Misschien voelt hij zich verdrietig en weet hij niet hoe hij moet omgaan met de situatie. Ik had me dan heel anders gevoeld. En daardoor anders gereageerd. Met een anders resultaat.

Dan had ik gezegd dat ik snapte dat hij humeurig was, en hadden we er samen om gelachen. Dan hadden we gekust en geknuffeld. Gezegd dat we elkaar zouden missen en dat het heel fijn was geweest. Een wijze wake up- app van mijn zoon van 19 moest me dit weer even doen beseffen.

ONZEKERHEID LEGT DE FOCUS VAN ONZE GEDACHTEN BIJ ONSZELF IN RELATIE TOT ANDEREN. 

Bij  onzekerheid, stel jezelf eens de vraag: Wat dènk ik, dat ik nu deze emotie heb, en waar ligt mijn focus?

En vooral: knuffel je dierbaren, ook als ze boos doen. Want bijna iedereen heeft de focus op zichzelf. Ook zij.