Laatst sprak ik een jonge vrouw. Klaar voor de start van haar volwassen leven: Een goede vooropleiding, halverwege haar universitaire rechtenstudie. Hoge cijfers. Een mooie carrière in het verschiet. Maar ongelukkig.
Want eigenlijk wílde ze niet studeren. Eigenlijk wilde ze schilderen. Creëren. Mooie dingen maken.
Ze vertelde dat ze veel stress en druk voelde. Ze was bang geweest haar ouders te vertellen dat ze niet wílde studeren. Zenuwachtig en in de war over hoe ze dit duidelijker kon maken zonder dat haar ouders nog bozer werden. Ze vertelde dat ze momenteel helemaal niet gelukkig was. Geen voldoening voelt. Haar leven maar wat inhoudsloos leek.
Terwijl iedereen om haar heen zo onder de indruk is van wat ze doet en wat ze al bereikt heeft tot nu toe, heeft zij het vooral druk gehad met het voldoen aan de verwachtingen van anderen.
Terwijl zij het gros van haar medestudenten verslaat en prachtige referenties krijgt van leraren, komt het niet in de buurt van de voldoening die zíj zou willen ervaren als kunstenaar.
Haar ouders waren geschrokken. Boos en in de war geweest. “Waarom, we hebben juist zo hard gewerkt om dit voor jou mogelijk te maken!”
Juist daarom is dit zo belangrijk:
We doen zo lang dingen waar we eigenlijk niet om geven, omdat we zo veel geven om de mensen die om óns geven.
De drijfveer wordt niet gestuurd door dankbaarheid, maar door angst. Onze motivatie is niet een prachtige toekomst, maar angst.
Maar weet: Dingen die ontstaan uit angst leiden nooit tot voldoening en geluk.
Onze ouders hebben vaak veel opgegeven om te bereiken wat zij wilden in hun leven. Waarom geven wij dan op wat wij werkelijk willen met ons leven?
Onze ouders hebben vaak hard gewerkt om ons vooruit te helpen. Waarom kiezen wij er dan voor om weer achteruit te gaan?
We kunnen tenslotte niemand trots maken als we zélf onze trots verliezen in wat we doen. Het is onmogelijk anderen gelukkig te maken als we het zelf niet zijn. We denken vaak dat, wanneer we de dromen van onze ouders opgeven, wij ze laten vallen. Maar realiseren ons niet wat het opgeven van onze eigen dromen betekent voor onszelf.
Ouders willen altijd wat het beste is voor hun kinderen.
En het beste is: Doen waar JIJ gelukkig van wordt.