Toen ik een klein meisje was droomde ik er van om mensen blij te maken. Ik zag mezelf als 4 jarige later in grote musicals spelen. Optreden voor volle zalen en mensen laten genieten. Vanaf mijn 10e jaar werd ik iets realistischer- zeker omdat ik niet kon zingen- en verruilde ik die droom voor één als hulpverleenster in de jeugdzorg. Ook daar wilde ik graag mensen helpen. Jongeren, die het moeilijk hadden en in een tehuis terecht waren gekomen. De moderne moeder Theresa van de pubers zeg maar. Ik zou sprankelen van voldoening en geluk. Niets leek mij een mooiere invulling van mijn leven dan dat.
Die laatste droom resulteerde zelfs in een start op de Sociale Academie.
Door mijn verlate pubergedrag duurde dat helaas maar kort, en rolde ik noodgedwongen de werkende wereld in.
Hier werd ik wakker geschud uit mijn kinderdromen, en geconfronteerd met de realiteit;
Als je stopt met je studie moet er gewerkt worden, was mij geleerd. En als je zelfstandig wilt zijn moet je rekeningen betalen. Geld verdienen dus.
Uiteindelijk kwam ik terecht in het bankwezen. Daar had ik me goed uit gered zonder afgemaakte vervolgstudie, vond ik zelf: ik zat in een keurig pak en nette schoenen achter een balie. Ik maakte zelfs carrière in een wereld vol mensen die hoofdzakelijk de ambitie hadden rijk te worden. Vergeten waren mijn dromen, maar gevuld werd mijn portemonnee.
Naast het feit dat mijn privéleven niet op rolletjes liep, ik scheidde en alleen kwam te staan met twee kinderen, werd ik ook steeds ongelukkiger in mijn werk.
De verhuizing van Frankrijk, waar ik toen woonde, terug naar Nederland, bracht mij op beide vlakken niet dát wat ik nodig had om mij weer happy te voelen.
Waar waren mijn dromen gebleven? Wat was er over van die Monique die graag mensen hielp, en daar blij van werd?
Op bezoek bij een vriendin achter een warme chocolademelk waren we samen herinneringen aan het ophalen.
“Wat wilde jij eigenlijk later worden als je groot was?”
Een stroom van herinneringen en geluksmomentjes kwam spontaan boven.
Ik leefde op bij het gevoel dat ik vroeger had gehad; dat álles nog kon, dat álles nog voor me lag, en ik mijn leven ging invullen zoals ík dat wilde.
’s Avonds in bed wakkerde er weer een vlammetje in mij. Wat wíl ik eigenlijk worden, nu ik groot ben?
Ik wist het eigenlijk wel: Ik wilde me voelen zoals dat meisje van 10.
Vol dromen en doelen.
Vol verwachtingen en ambities.
Vol leven en vertrouwen.
Zin in het leven dat voor mij ligt.
Het was het begin van de start van mijn nieuwe leven.
Ik heb keuzes gemaakt.
Bladzijdes omgeslagen.
Boeken gesloten.
En mijn pad gevonden.
Ik help tegenwoordig vrouwen hún pad te vinden, zowel emotioneel als professioneel.
Niets is voor mij een mooiere invulling van mijn leven dan dat.
Wat wil jij eigenlijk worden nu jij groot bent?
Ik wilde gelukkig zijn. En jij?
Warme groet,
Monique