Hoe vaak sta jij stil bij de vraag:
Wat wil ík nu écht?
Als klein meisje zat ik vol met dromen. Alles was mogelijk: Van musical-ster tot een droomhuwelijk, wereldreizigster of prinses, hulpverleenster of een huis vol kinderen, alles was mogelijk en het dromen ruimschoots waard.
Al enkele jaren later kwam ik de eerste dilemma’s tegen. Mijn dromen werden ongemerkt ingeruild voor serieuze vraagstukken; Wat wil ik doen met mijn leven? Wil ik studeren? En zo ja, wat dan precies?
De druk succesvol te moeten zijn of worden, een wereld waarin je vooral meedoet als je “slaagt”…Big Brother is watching via Instagram of Facebook. En laten we het oordeel van familie en vrienden ook niet onderschatten. Met ingehouden buik en smiling face, zelfverzekerde en stoere blik; ik leerde anderen en mijzelf wat ik uit wilde stralen zonder er bij stil te staan of ik mij ook echt zo voelde.
Kinderen, een huwelijk, carrière, een mooi lijf en een sociaal leven; we denken het allemaal te moeten hebben om gelukkig te zijn.
En terwijl ik vloog om dit alles na te streven, verloor ik mezelf onderweg.
Zo raken we dus de connectie kwijt met ons intuïtie en ons hart. Omdat we ons aanpassen aan een wereld die vooral functioneert op het behalen van doelen, prestaties, logica en “gezond verstand”. Een maatschappij die past bij het mannenbrein.
Want ja, het mannenbrein is heel doelgericht. Het denkt, analyseert, wil begrijpen en maakt dan keuzes. Voor gevoel en intuïtie is een veel kleinere plaats. Niets mis mee. Maar vrouwen functioneren anders.
Vrouwen zijn op hun best als ze zowel hoofd, hart als onderbuik laten samenwerken. Als wij kunnen varen op ons intuïtie, ons gevoel kunnen beluisteren en volgen, en daarna onze keuzes maken…zie hoe krachtig wij vrouwen dan zijn!
Dat steeds meer vrouwen, maar ook jonge meiden faalangst en stress ervaren, die de burn out voelen aankomen, is dan ook niet verwonderlijk.
Ze proberen te passen in een wereld die functioneert op basis van dat mannenbrein. Te voldoen aan veel te hoge eisen, dat wat hoort, normen van anderen, en verliezen het antwoord op die oh zo belangrijke vraag uit het oog: Wat wil IK nu écht?
Dus toen ik mezelf eindelijk eens serieus de vraag stelde: Maar Monique, wat wil JIJ nu écht?, was het antwoord eigenlijk eenvoudig:
Ik wilde mij gelukkig voelen.
En dus ging ik aan de slag.
Ik vond het een mooi doel, in deze doelgerichte maatschappij.
En jij…..Wat wil JIJ nu écht?