Van kinds af aan was ik een vrolijke extraverte meid. Ik maakte makkelijk vriendinnetjes, en was niet bang om te praten met wildvreemden.
Op het strand “kookte” ik kwallen met wie ook maar mee deed, wilden oude dametjes in vergane dorpjes mij direct adopteren en op de lagere school liepen de leraren weg met dat spontane meisje. Het voelde als een compliment wanneer de verhalen weer eens op tafel gelegd werden, en eenmaal volwassen luisterde ik vol nostalgie naar hoe ik vroeger de harten van jong en oud in no time kon stelen.
Naar mate ik groter en volwassener werd, kwam ik ongemerkt in de knoop met dat imago van extraverte guitige meisje. Ik moest steeds meer mijn best doen er aan te voldoen. Sociale evenementen werden een opdracht, bedrijfsuitjes voelden als werk. Maar ja, extravert was “in”, en introvert was “uit”. Toch liet ik mee meeslepen met “wat sociaal geaccepteerd was”, en voelde me van binnen steeds kleiner worden in deze grote boze wereld waarin ik niet paste.
Tot ik op een business event mezelf zag staan.
Een verloren uitziende vrouw tussen al die andere colberts en mantelpakjes. In gedachten verzonken met een spa rood in haar hand hield ze zich vast aan haar reddingsboei; een cocktail tafel vol lege glazen en wat resten van nootjes en chips.
En terwijl er vanaf het podium gesproken werd over investeringskansen, deed ik één van de beste investeringen in mezelf. Met het gesprek dat wij hadden verdiende ik mijn eigenwaarde terug:
Mariëlle hield niet van grote massa’s. Ze kwam veel meer tot haar recht in een klein gezelschap. Liever goede gesprekken dan oppervlakkig netwerken. Sinds ze dit had geaccepteerd van zichzelf was er veel veranderd. Ze had een andere baan gezocht. Ze had ze veel minder stress. Veel meer contacten ook. Gek genoeg. Omdat ze volledig in haar kracht stond wanneer ze zichzelf kon zijn.
Zo simpel bleek het te zijn.
Ik was mezelf verloren door krampachtig extravert te zijn. Gestresst van wat ik dacht dat er van mij verwacht werd. Had me sterk en zelfverzekerd voorgedaan. Dingen gedaan die niet bij mij pasten. Maar had een masker op gehad, en de groeven ervan stonden in mijn gezicht.
Mij zie je niet vaak meer op financiële evenementen. Inmiddels ben ik namelijk al een aantal jaren een gelukkige Coach die tot bloei komt bij de één op één contacten. Verjaardagen nog wel, maar geselecteerd op grootte en locatie. En als het wel eens gebeurt, zoek dan achterin. Naast dat lege tafeltje met nootjes en chips. Ik zit er vast met een Monique of Mariëlle. Te genieten van een goed gesprek.
Lekker mezelf te zijn.