Hoe ouder ik word, hoe meer ik ontdek dat ik nog veel te ontdekken heb.
Jarenlang heb ik gedacht dat ik best wijs was. Ik wist wie ik was, wat ik wilde en waarom ik deed wat ik deed. Ik vond wat van de wereld om me heen, ventileerde dat zonder schroom en leefde ernaar. Een tamelijke arrogante houding eigenlijk. Pas na mijn veertigste begon ik écht open te staan voor “persoonlijke ontwikkeling”. Een begrip waar sommige mensen braakneigingen van krijgen. Daar was ik één van. Ik deed het af als “zweverig” of iets voor labiele mensen. Nee, ik ben er niet trots op. Maar zo was het wel.
Tegenwoordig durf ik dat te zien en beter nog: te erkennen. Want bij erkenning van dingen die niet zo sjiek of fijn aan jezelf zijn ben je pas bereid om van die troon van arrogante wijsheid af te komen. Waardoor er zomaar allerlei luikjes en deuren blijken te zijn die open kunnen. Luikjes en deuren die ik vanaf die troon niet kon zien maar allerlei nieuwe in- , uitzichten en toegangen boden toen ze eenmaal open stonden.
Zo ontdekte ik bijvoorbeeld dat ik jarenlang héél druk was geweest te bewijzen aan de hele wereld dat ik niet dom was. Inclusief mezelf. Hierdoor was ik in een carrière beland die me leeg zoog en waar ik me doodongelukkig onder voelde. Maar status, geld, het beeld dat de buitenwereld van me had én het beeld dat ik mezelf voorspiegelde zorgden ervoor dat ik door bikkelde.
Godzijdank kwam de bereidheid mezelf serieus eens onder de loep te nemen met de jaren. Een tweede burnout binnen tien jaar tijd heeft hierbij wel een handje geholpen moet ik bekennen. Maar goed, er ging een wereld voor me open. Plots ontdekte ik dat er nog veel te leren viel. Dat IK nog veel te leren had. Beginnende bij mezelf. Was ik wel wie ik dacht dat ik was en wilde ik wel wat ik dacht te willen? Werd ik wel gelukkig van de dingen waarvan ik dacht dat ze me gelukkig maakten?
Of het nu door de term “Coaching” komt, of doordat de maatschappij überhaupt bewuster leeft ( vegan, mindfullnes, yoga en eco-vriendelijke consumptie zijn nog nooit zo booming geweest) tegenwoordig zijn jongeren/ jongvolwassenen al bezig met persoonlijke ontwikkeling. Veel vaker vragen ze zich af waar ze nu écht blij van worden. Of ze wel het juiste carrière pad bewandelen of beseffen ze dat ze anders in het leven willen staan. Ook mannen schamen zich niet meer om te mediteren, zelfhulpboeken aan te schaffen of over zelfontwikkeling te praten in het openbaar. Zo luisterde ik vandaag toevallig Manmanman de Podcast die over spiritualiteit ging. Iets wat dertig jaar geleden alleen toebedeeld werd aan de hippies en de watjes. Top vind ik dat.
Ik benijd ze best die nieuwe generaties. Een beetje maar hoor. Want ik had het mezelf en anderen die zijn opgegroeid in een maatschappij waarin persoonlijke ontwikkeling werd toegeschreven aan verjaarde hippies, mensen in een midlife crisis of psychische klachten het gegund veel jonger te ontdekken dat er meer is dan die troon. Dat er luikjes en deuren zijn waarachter een schat van kennis, uit- en inzichten, kansen en mogelijkheden bestaan. Gelijker tijd heb ik ontdekt dat je nooit te oud bent om te leren. Bijvoorbeeld dat er nog veel te leren valt. En dat is óók veel waard.
Misschien heb je ook interesse in:
Houdt angst je tegen van baan te veranderen?