Ik ben zo trots. Trots op mijn moeder.
Mijn moeder is een kranige vrouw van 77 die sinds het overlijden van mijn vader er alles aan gedaan heeft om toch nog wat te maken van haar laatste jaren.
Na een huwelijk van 50 jaar was het heel lastig de draad weer op te pakken. Mijn ouders deden álles samen. Ze hadden niemand nodig om zich gelukkig te voelen. Als er iets was met mijn pa was zij er voor hem, en andersom. Samen konden ze de wereld aan. Dat was de dynamiek tussen mijn ouders, wat er voor zorgde dat ze in hun eigen bubbel leefden, in voor en tegenspoed, met en voor elkaar. Zonder de hulp van anderen. Zo waren ze het gelukkigst. Dit zorgde er voor dat we er als familie weinig voor elkaar waren; Iedereen dopte zijn eigen boontjes, en dat was prima zo.
De laatste jaren reisden ze samen veel met hun camper en het was ook tijdens zo’n reis door Frankrijk dat het noodlot toesloeg: Mijn vader kreeg een infarct en na maanden in een Frans ziekenhuis te hebben verbleven waar zijn situatie maar niet herstelde, werd besloten hem per vliegtuig over te brengen naar Nederland. Het was een risicovolle beslissing gezien zijn toestand. Na weken in en uit coma verslechterde zijn situatie, waarna hij uiteindelijk overleed.
Het eerste jaar was erg zwaar voor mijn erg onzekere moeder. Mijn vader was naast haar grote liefde te zijn geweest, haar rots in de branding, steun en toeverlaat, beste maatje en allergrootste fan en coach. Nu ze alleen was voelde ze zich niet alleen erg eenzaam, maar ook erg hulpbehoevend en onzeker over alle grote en kleine dingen in het leven; Haar financiën had ze nog nooit gedaan, vrienden hadden ze nooit écht gemaakt omdat ze elkaar hadden, en reizen deed ze zo vaak en ver omdat mijn vader achter het stuur had gezeten.
Dapper besloot ze uit haar comfortzone te stappen en te doen wat ze nooit deed: Zonder de hulp van iemand anders de wereld verkennen. Ze besloot weer te gaan reizen. Met dezelfde camper. Alleen. Ze sloot zich aan bij verschillende alleenstaande ouderengroepen en zocht nieuwe contacten. Ze maakte nieuwe vrienden, ontdekte hoe ze haar boekhouding zelf kon doen, maakte eerst korte en daarna steeds verdere reizen in haar vertrouwde camper. Toch miste ze het “zorgen voor”, dus 2 jaar geleden nam ze een hond. Een puppy die ze Doeschka noemde en waar ze uren, dagen, maanden mee zoet was om hem op te voeden.
Doeschka gaf haar die laatste extra sprankel levenslust. Waar ze ook ging, Douschka ging mee. In de camper, op de fiets en later, toen ze het fietsmandje ontgroeide, in de kar erachter. Doeschka vulde de leegte die mijn vader had achtergelaten.
De afgelopen jaren heeft mijn moeder zichzelf herontdekt. Ze heeft gedaan wat ze nooit deed, en gekregen wat ze nooit kreeg:
Zelfvertrouwen, zelfbewustzijn, vrienden, een enorm vangnet aan mensen die er voor haar staan als er iets is. Ze heeft ontdekt dat ze heel veel kan. Dat ze een leuke vrouw is met een bijzonder verhaal. Dat mensen haar aardig en slim vinden en graag bevriend met haar zijn. Dat ze niet alleen is en dat ze nodig is. Niet alleen voor mijn vader, maar ook voor anderen die haar aanwezigheid op prijs stellen. Haar zelfvertrouwen heeft vleugels gekregen en haar leven weer glans.
Mijn moeder is een ander mens geworden, en dat heeft direct zijn effect op de relatie die ik met haar heb. Door haar zelfvertrouwen en gevonden zelfstandigheid leeft ze nu volop háár leven. Ze trekt zich dingen veel minder persoonlijk aan, en veel vaker moet ik nu aan háár vragen of ze wel tijd voor me heeft, dan andersom.
De afgelopen weken was ze weer op reis. Op bezoek bij mijn zusje in Denemarken, met de camper en natuurlijk Douschka. Op de terugreis begaf de camper het in Duitsland, en kreeg tot overmaat van ramp Douschka op het zelfde moment een zwaar ongeluk, waardoor ze met spoed geopereerd moest worden. Daar zit ze momenteel. Opnieuw ver van huis in een crisissituatie.
Men weet “as we speak” niet of Douschka het gaat overleven. Gisteren belde ze me, en vertelde ze met veel wilskracht hoe ze al deze tegenspoed te lijf wilde gaan. Hoe ze de hond, dood of levend maar gehandicapt, in de kapotte camper echt wel naar huis kon loodsen. Ze wil nog steeds haar eigen boontjes doppen. Maar nu helemaal alleen, iets wat ze nooit had gedacht te kunnen.
Ik heb een ticket geboekt naar Duitsland. Want zelfvertrouwen en zelfstandigheid betekent ook hulp kunnen aanvaarden wanneer het nodig is. En dat kan ze. Nu wel.
Ik ben zo enorm trots! Op jou mam. Want we zijn nooit te oud om te groeien, te leren en ons te ontwikkelen. Menig mens kan zich door jou laten inspireren. Ik zelf om te beginnen.
Dank je wel.