Dit was nooit het plan geweest.
Scheiding komt tegenwoordig zo veel voor, dat het voor de omgeving bijna lijkt alsof het “erbij hoort”. Natuurlijk kennen we de statistieken allemaal, en weten we dat een huwelijk “tot de dood ons scheidt” niet voor iedereen is weggelegd. Maar als je dan opeens zélf tot die statistieken gaat behoren, staat je wereld op zijn kop.
Voor mij zelf is het al weer meer dan 10 jaar geleden. Inmiddels ben ik gelukkiger dan ooit. Maar ik weet hoe het voelde, zo’n scheiding.
Het was zwaar. Het was pijnlijk. En het was een diep, donker gat.
Ik voelde me zó alleen, had zoveel pijn. Verdoofd. Had letterlijk fysieke pijn. Hartenpijn. Pijn voor mezelf. Voor mijn kinderen. Om hun toekomst. Om de dromen die we samen hadden en verdwenen waren. Om een leven dat ik me zo anders had voorgesteld voor mijn kinderen. Voor mijzelf. Om het onbekende dat komen ging. Door de eenzaamheid die ik tot op het bot voelde op dat moment. Door de angst altijd alleen te blijven. Pijn.
De mensen om mij heen deden wat ze konden. Ze belden me regelmatig, kwamen langs. Zorgden voor afleiding. Maar alles ging in een roes aan me voorbij. Ik zat onderin een diep donker gat, en boven mij was een wereld die doordraaide. Waar geleefd werd. Gepraat. Gelachen. Ik hoorde enkel wat geroezemoes. Onderin was het koud, ik had nauwelijks lucht en héél in de verte boven mij zag ik een nietig stipje licht. Daar waar iedereen doorleefde.
Het gaat niet alleen om de gevoelens van de scheiding zelf, maar ook om alle zaken die er bij komen kijken. Zoals het feit dat je je kinderen opeens alleen opvoedt. Dagelijkse kleine dingen. Die voorheen zo vanzelfsprekend leken en dat opeens niet meer zijn. De kleine aanvaringen met je kind. Daar waar je vroeger een “back-up” had van je ex, en hier nu alleen mee moet dealen. De probleempjes met vriendjes. De logeerpartijtjes. De verdrietjes en geluksmomentjes met en van je kind. De verjaardagen en het huiswerk maken. Maar ook het werk. De routine verandert. Soms ook de beleving van je werk. Je ambities kunnen veranderen doordat je thuissituatie veranderd is. You name it, en het is opeens anders na een scheiding. Het heeft allemaal een impact. Alles moet een nieuwe plek gaan vinden in dat nieuwe leven, wat niet in het oorspronkelijke plan stond.
Iedereen die dit heeft meegemaakt beleeft het op zijn of haar manier. Maar zal op enig moment na de scheiding wel soortgelijke gevoelens gehad hebben, op één of meerdere vlakken. Waarbij de kinderen vaak de achilleshiel zijn.
Wellicht is het fenomeen “scheiden” inmiddels een algemeen geaccepteerd gegeven in onze maatschappij, we hoeven niet te doen alsof de pijn die het met zich meebrengt ooit “normaal” zal worden. Het is gewoon zwaar. Heel zwaar. Voor iedereen. Ongeacht of het in gezamenlijk overleg gebeurt, je verlaat, of verlaten wordt.
We moeten door al die gevoelens heen die een scheiding met zich mee brengt. Wegstoppen is vooruitschuiven. Dan komt het als een boemerang terug. Ooit. Daarom is het niet erg dat je hier hulp bij zoekt. Want dat we er door heen moeten, weten we allemaal. Maar wel graag zo kort en efficiënt mogelijk graag. Dit klinkt wat zakelijk, maar zo zie ik het echt. Klim richting dat nietige stipje licht. Hoe verder je klimt, hoe groter het wordt. En hoe warmer. Eenmaal boven gaat er een wereld aan licht en warmte voor je open wat je onderin niet zag en voelde. Het leven is voor iedereen te kort en te kostbaar om in het gat van verdriet te blijven zitten. Verdriet blijft onderhuids doorsudderen en heeft een negatieve impact op je gedachten en je zijn. Ook kinderen hebben meer aan een mamma die écht blij is. En niet doet alsof. Iedereen verdient het om gelukkig te zijn.
Eenmaal weer in het licht biedt je nieuwe horizon zóveel mooie mogelijkheden. Nieuwe kansen en prachtige inzichten. Een scheiding kan je héél veel groei en geluk bieden. Via een andere weg dan je oorspronkelijke plan.
Dus klim naar het licht en kies voor je geluk. Ik laat graag een touwladder voor je zakken.
Misschien vind je dit ook interessant
Scheiding? Je werkgever kan je helpen!
De dag die ik wist dat zou komen