De laatste weken heb je weinig van me gehoord. Of eigenlijk niets.
Wat niet betekent dat ik vergeten was blogs te schrijven, helemaal niet. Ik wilde simpelweg niet schrijven om te schrijven. Geen gekunselde blog sturen die ik er met hangen er wurgen uitgeperst had, omdat het nu eenmaal hoorde elke zoveel tijd een blog te versturen.
Nee.
Mijn leven lang heb ik dingen gedaan omdat het “zo hoorde”. Ooit ben ik verschillende studies begonnen, omdat ik uit een gezin kwam waar doorstuderen de norm was. Het hoorde. Een fatsoenlijke baan, jezelf kunnen onderhouden. Trouwen. Kinderen krijgen. Een carrière opbouwen. Ik deed het allemaal. Of ik ALLES ook écht graag wilde was voor veel van deze zaken niet eens een vraagstuk. Je moest tenslotte volwassen worden, daar hoorde huisje boompje beestje bij, en in de tegenwoordige tijd ook een carrière als vrouw. Het moment van kinderen krijgen was een hele bewuste; geen haar op mijn hoofd die ze zou willen missen. Maar de offers die ik als mens, als vrouw vaak gemaakt heb voor het welzijn van mijn kinderen was in mijn ogen een vanzelfsprekendheid. Zeker na mijn scheiding.
Zaterdagen stond ik te kleumen op het voetbalveld, doordeweeks racete ik van 10 minuten gesprek naar training, vriendjes waren altijd welkom, mannen kwamen er niet in en vriendinnen zag ik weinig. Het welzijn van de kids boven alles. Zeker na een scheiding. Dat deed je nu eenmaal als goede moeder, dacht ik. Het hoorde.
Of ik hier zélf gelukkig van werd vroeg ik me niet af.
Mijn lichaam wel. Die begon te sputteren en te roepen. Eerst zachtjes, met migraines en regelmatige griep. Daarna steeds harder met complete rug blokkades en ontstekingen op plekken waarvan ik het bestaan niet eens wist.
Pas nadat ik de prijs betaald had, wist ik hoe hoog die was geweest. Wist ik dat wat “hoorde” NIET hoorde.
Je hoort niet ziek te worden van het minste geringste. Je hoort niet brakend op te staan elke dag, Je hoort niet op maandag te snakken naar de vrijdag. Je hoort niet te wensen dat je kinderen eens een weekje niet bestonden. Je hoort niet te denken: Help…ik moet nog 40 jaar leven…Je hoort niet te leven voor anderen…..Toch deed ik het allemaal.
Sinds ik mijn roer heb omgegooid doe ik niet meer wat hoort, maar wat bij mij past. Dat klinkt eenvoudiger dan dat het was. Want : Wat paste er eigenlijk bij mij? Door jarenlang met alles behalve mezelf te zijn bezig geweest wist ik het niet meer.
Ik ontdekt langzaam mijn liefde voor water. Voor lezen, voor natuur, fietsen en rust. Voor goede gesprekken en diepgang. Ik ontdekte mezelf. En ben als vanzelf gaan doen waar ik gelukkig van werd.
Tegenwoordig doe ik waar ik gelukkig van word. Ik heb er zelfs mijn werk van gemaakt. Ik haal bakken energie uit het begeleiden van vrouwen die zich óók zo hebben verloren in “wat hoorde”, en help ze weer zichzelf te kunnen voelen. Ik huil tranen van geluk als ik de veranderingen zie, hoor, lees. Ik vóel weer waar ik blij van word, ik lééf weer MIJN leven. Ik ben een Coach voor geluk geworden, die net als Pippie haar eigen regels voor haar leven maakt. En waar ik heel blij van word.
Daarom heb ik niet, zoals het hoort, blogs geschreven de laatste weken. Ik ging op in de trajecten van vrouwen die transformaties doorliepen, heb veel anderen gesproken die mij op hun beurt weer inspireerden. Ik heb gevoeld en ervaren, genoten en geleefd. Het was een drukke periode, maar waardevol en verrijkend.
En daarom nu een blog. Omdat ik je wil inspireren, wakker wil schudden, door elkaar wil rammelen, hoop wil geven, wil laten voelen, wil laten weten:
Doe niet wat hoort, maar doe waar je gelukkig van word.
En geniet.