Veel alleenstaande werkende moeders hebben het gevoel dat alles op hun bordje terecht komt. Ze voelen zich opgejaagd en kampen met stress. Ze zijn bijna altijd moe, voelen zich te kort schieten als moeder en/ of als werknemer, omdat ze voor beide niet genoeg aandacht kunnen geven. Althans zo voelen ze zich.
Vaak is, nadat ze alleen zijn komen te staan, er meer dagelijks werk bijgekomen; In de vorm van meer uren werk om meer inkomsten te generen, of doordat ze veelal doordeweeks meer zorg voor de kinderen hebben. Dus met minder vrouwkracht meer werkuren in een week.
In praktijk is het eerste wat deze vrouwen schrappen de broodnodige tijd voor zichzelf. In een periode waar ze dat juist meer kunnen gebruiken.
En zo ligt de burn out al snel op de loer.
Niemand heeft geleerd hoe in praktijk om te gaan met de veranderde situatie. Er wordt na een scheiding vooral gedeald met praktische zaken als: wie gaat waar wonen, wie heeft wanneer de kinderen en hoe regelen we dat. Hoe het geregeld wordt met de inkomsten, de werkgever wat betreft de werkuren, ook daar wordt uit noodzaak een weg in gevonden. Echter de impact die het zowel geestelijk ( en lichamelijk) op ze heeft moeten ze tussen de bedrijven door verwerken.
Toch zal niemand ontkennen dat een scheiding wel degelijk invloed heeft op het welzijn van mensen.
Nog veel te onbekend is dat de meeste werkgevers ook hier een budget beschikbaar voor hebben. Deze valt onder het opleidingsbudget. Een coachingstraject is doorgaans goedkoper dan een cursus. Bovendien is het vaak veel effectiever, omdat het persoonsgericht is in tegenstelling tot de meeste cursussen die in groepsverband zijn.
Informeer daarom bij je werkgever naar het opleidingsbudget. Het is een heel nuttige investering voor zowel jezelf als de werkgever om in tijden van “bumpy roads” wat meer aandacht aan jezelf te besteden. Dit is voor beide een uitstekende lange termijn investering. Een burn out is veel kostbaarder. En dat wil niemand.