Al jaren modderde ik wat aan met mijn werk. Ooit was ik bij een bank terecht gekomen en werd beleggingsadviseur. Ik beheerde het geld van mijn cliënten voor een ontspannen en gelukkige toekomst. Vond ik het werk leuk? Mwa. Ik had niets met aandelen. Wel met mensen. Vond ik mijn vette salaris leuk? Ja, heerlijk. Zeker toen ik alleen kwam te staan. Was ik gelukkig? Nee. Maar ik had het niet door. Ik vond mezelf een bofkont met het feit dat ik als gescheiden moeder er “zo goed vanaf gekomen was”.
Dus bleef ik doorgaan met aanmodderen. Ik werkte me een slag in de rondte. De gelukkige toekomst van cliënten en kinderen beheren. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel om toch die geweldige moeder te zijn was enorm. Zo’n supermoeder waarvan ze later zouden zeggen: Mijn moeder is mijn voorbeeld. Ze werkte keihard. Succesvolle carrière. Maar ook altijd lief en aandacht voor ons.
Terwijl mijn lichaam allerlei noodsignalen af gaf – van spit tot schouderblad ontsteking, migraines tot rug op slot- vroeg ik om een spuit en vloog verder om de toekomst van mijn cliënten én die van mijn kinderen zo gelukkig mogelijk te maken.
En toen kwam de dag die ik wist dat zou komen.
Burn out. Van die lieve altijd presente supermoeder was eigenlijk al tijden niets meer over. Geen energie en vrolijke noot kwam er meer uit. Dus niks geen spuiten meer. Maar gewoon eens stil staan bij mezelf. Wat een verademing was dat. Het koste een burn out. Maar toen “had “ ik ook wat. Mijn leven heb ik namelijk drastisch veranderd.
Ik ben sindsdien geen beleggingsadviseur meer. Maar Beheerster van mijn eigen geluk.
Mijn zoon zei laatst: mam ik zeg het maar niet te hard want anders word je arrogant, maar ik vind je best een chille moeder.:-)
Ik verdien niet hetzelfde vette salaris. Toch ben ik een rijker mens geworden.
Warme groet,
Monique