Monique Stam Coaching

Coaching voor vrouwen die klaar zijn voor een nieuw begin.

by

WANTROUWEN

Wantrouwen is in mijn beleving een ondergeschoven kindje. Het verdient veel meer aandacht dan dat we er tot nu toe aan geven. Daar waar een gezonde dosis wantrouwen je helpt de juiste keuzes te maken, beperkt een overschot jou de toegang tot ervaringen en emoties waar je gelukkig van wordt. Van de keuzes in je carrière of bezigheden, tot sociale contacten, het hebben van intieme relaties en het ervaren van intens geluk.

Want het hebben van wantrouwen ontstaat vaak uit bescherming. Door ervaringen waar we verdriet of pijn hebben gevoeld, bouwen we een muurtje van wantrouwen op. Bij elke slechte ervaring een beetje hoger. De valkuil is dat we wantrouwen zelf vaak ervaren als een kracht. Een muur waarmee we de boze buitenwereld op afstand houden, en waarmee we de tegenstander vroegtijdig weten te verslaan wanneer hij ons kwaad wil doen.

Ik had ook een muur gebouwd.

Van kinds af aan ben al ik al gegroeid met het idee dat “niet iedereen de beste bedoelingen heeft”. Bovendien leerde ik als opgroeiende puber van mijn ouders dat ik vooral voor mezelf moest opkomen, en me niet afhankelijk moest maken van anderen. Wijze en goedbedoelde adviezen van liefhebben ouders.

Dit heeft op veel fronten ook zeker zijn nut bewezen. Ik heb altijd mijn eigen bankrekening gehouden, en nadat 2 keer een lange relatie werd verbroken kwam ik niet in de bijstand terecht, omdat ik mijn eigen carrière verzekerd had en mijn geld beschermd.

Langzaam woekerde het wantrouwenvirus in mij en dit veroverde, naar mate ik mijn leven leefde, steeds meer ruimte in mijn lichaam. Maar ik had het niet door. In tegendeel, ik was trots op mijn kracht en scherpte. Ik sloeg me dapper door alle tegenslagen heen, en “liet me het kaas niet van het brood eten”. Als alleenstaande moeder dopte ik mijn eigen boontjes op alle fronten, en ik wierp alles aan een grondig onderzoek voordat ik er überhaupt voor open stond.

Dit gold niet alleen voor mijn werk. Op alle vlakken stond ik in de strijdhouding; De verkoper aan de deur wilde me vast iets in mijn maag splitsen, de onbekende op het feest maakte een praatje uit nieuwsgierigheid (i.p.v. interesse), hulpvaardige collega’s deden vast alsof uit eigenbelang  en de date via Tinder wilde me vast snel in zijn bed.

Zo bouwde ik jarenlang aan mijn muur en keek door de kogelgaten, klaar voor alles en iedereen die het lef had dichterbij te komen op mijn eiland. Ik werd gevat, adrem, scherp en bijdehand. Op afstand was ik leuk gezelschap, aan de oppervlakte ook. Maar het achterste van mijn tong liet ik niet zien, want oh wee als iemand toch slechte bedoelingen zou hebben.

Ik realiseerde me niet dat er steeds minder mensen aanmeerden. Dat weinigen nog maar trek hadden tegen die muur aan te lopen. Niet te kunnen zien wat voor prachtig eiland het eigenlijk was. Dat, als ik zo door zou gaan, ik eenzaam en alleen over zou blijven op mijn eiland. Waar weinig meer bloeide, omdat de muur steeds meer schaduw bracht waar er zonneschijn nodig was. Waar liefde en aandacht nodig was om te wonen, te leven en te groeien.

Veel mensen die alles willen analyseren doen dit vanuit een basis van wantrouwen. Ze willen begrijpen, snappen, om zeker te weten dat ze niet voor de gek gehouden worden. De strategie van de tegenstander kunnen doorgronden. Zodat ze kunnen anticiperen en voorbereid zijn op een eventuele aanval. Wat eigenlijk betekent: Ze willen zich beschermen tegen teleurstelling, pijn en verdriet.

Ook ik was te druk met het willen begrijpen.  Ik had het altijd grappend geschaard onder het feit dat ik kennelijk een control freak was. Dat hier wantrouwen achter zat ontdekte ik eigenlijk pas heel laat. Ik wilde grip hebben, en alles begrijpen gaf me dat . Ja, ook. Maar die grip bleek ik onbewust te willen om  me te beschermen tegen alles wat me pijn kon doen. Want een spontane, lieve impulsieve actie van een ander kon zomaar een rechtse betekenen. En die doet pijn.

Ook ik kwam terecht bij een coach. Het veranderde mijn kijk op mezelf. En als gevolg daarvan de kijk op de wereld om mij heen. Ik leerde nieuwsgierig te zijn in plaats van te wantrouwen. Kwetsbaar te mogen zijn in plaats van altijd maar sterk. Ik leerde mensen kennen, en zij mij. Ik ontdekte persoonlijke verhalen. Interessante mensen. Nieuwe vriendschappen en leerde dat er ook hele bijzondere Tinderdates kunnen zijn die oprechte liefde zoeken.

Mijn muur is afgebroken. De stenen heb ik gebruikt om er mooie paden mee aan te leggen. Er komt weer zon en alles bloeit weer. Het is er gezellig en knus, warm en levendig, door de zorg, liefde en aandacht die het nu kan ontvangen. Van mezelf. En van anderen.

 

by

Belemmerende overtuigingen zijn ongenode gasten

Ik durf rustig te zeggen dat ieder mens in de loop van zijn of haar leven belemmerende overtuigingen opdoet. Het is een natuurlijk beschermingsmechanisme. Er was een moment in ons leven dat zo’n overtuiging ons hielp niet gekwetst te worden, of ons beter te voelen dan zónder die overtuiging. Daarna zijn ze ons in de weg gaan zitten. Helaas zijn we vaak zo gewend geraakt aan deze overtuigingen, dat we ze niet meer herkennen of, als we dat wel doen, zo verlamd zijn geraakt door de last ervan dat we niet het vertrouwen hebben om die eerste en allerbelangrijkste stap te zetten om ze op te ruimen.

Hoeveel kansen, groot en klein, zijn er aan jou voorbijgegaan omdat je ervan overtuigd bent dat je “het niet kan”?

“Ik ben niet slim genoeg, ik ben geen man dus, ik ben te dik of te dun, ik heb niet genoeg kwaliteiten om….”

En zo wordt er heel wat gezegd in dat hoofd van jou. En of het nu waar is of niet, het is waar voor jóu. “Het is niet wie je bent die je tegenhoudt, het is wie je denkt dat je níet bent.”

De bak negativiteit die we aanhoren van onszelf via belemmerende overtuigingen blijft luidruchtig en is heel lastig te negeren. Die alsmaar twijfelende innerlijke stemmetjes blijven maar praten. Als we net zo goed waren in het geloven van de positieve dingen over onszelf als dat we doen over de negatieve, waren we niet te stoppen!

Iets wat ook veel voorkomt is dat we al verslagen zijn door de gedachte van een wedstrijd voordat we er aan begonnen zijn. “Er zijn vast honderden sollicitanten voor die baan;” “mijn opleiding is vast niet goed genoeg;” “Ik heb niet de nodige ervaring;” Etc.,etc..

De enige manier waarop je er 100% zeker van zal zijn dat iets je niet lukt, is er niet aan te beginnen. En die gemene en negatieve belemmerende overtuigingen zijn er de oorzaak van dát we er niet aan beginnen. Sommige van deze overtuigingen komen vanuit jou zelf en zijn ontstaan door vroegere mislukkingen en teleurstellingen. Anderen worden in ons hoofd gestopt door goed bedoelende ouders, familie of leraren die ons het idee in prenten dat we niet genoeg ons best doen, niet goed, slim of waardig genoeg zijn.Wanneer deze twee samenkomen, ontstaat er meestal een -moeilijk te negeren- gevoel van twijfel aan jezelf.

Negatief denken is “selffullfilling prophecy”

Twijfelen aan jezelf is één van de gemeenste en meest beschadigende menselijke eigenschappen.Twijfels over ons eigen kunnen of eigenwaarde leidt namelijk al snel tot een hele rits belemmerende overtuigingen die uiteindelijk selffullfilling prophecy zijn. Dit betekent dat ze zichzelf in stand houden. Ik geloof dat het Henry Ford was die ooit zei: “Of je denkt dat je iets kunt, of denkt dat je iets niet kunt, je hebt altijd gelijk.” Wanneer je jezelf toestaat te geloven dat je iets niet kan, zal je dus falen of er niet eens aan beginnen.

Dus hoe kunnen we deze zichzelf belemmerende overtuigingen de deur uit werken en een toekomst creëren waarin the sky the limit is?

Belemmerende overtuigingen zijn ongenode gasten.

Toen we geboren werden waren ze er niet. Ze zijn nooit uitgenodigd geweest, maar hebben zich toch comfortabel geïnstalleerd in ons hoofd, zijn veel te luidruchtig maar gaan niet eerder weg dan dat wij ze eruit schoppen. Net als ongenode gasten. Hoe moet je ze nu de deur uit krijgen?

Dat kan door jou huidige denkproces te her programmeren. Als je niet gelooft dat je iets kan, zal je jezelf waarschijnlijk vragen: “Kan ik dit?” Dit zorgt voor de onvermijdelijke reactie: “Nee!” , en hoppa, daar gaan je ambities en enthousiasme…Wat dan wel?

Verander de vraag 

Misschien vraag jij jezelf af: “Kan ik 10 kilo afvallen?” Misschien heb je het al eens geprobeerd en is het niet gelukt, waardoor je nu hoogstwaarschijnlijk “nee” zal antwoorden. Stel de vraag op een wat andere manier: “Hoe kan ik 10 kilo afvallen?” Of: “Wat is de beste manier voor mij om …?”Deze benadering is constructief en biedt verschillende mogelijkheden aan. Het geeft je de ruimte voor nieuwe oplossingen en dus een nieuwe uitkomst. Maar voordat je dit doet, moet je wel …

Onderscheid maken tussen feiten en overtuigingen

Belemmerende gedachten zitten al zo lang comfortabel genesteld in ons hoofd dat we soms niet eens beseffen hoeveel ze ons in de weg staan om onze échte ik te kunnen zijn.  We herkennen ze meestal niet eens meer als ongenode gast (belemmerende overtuigingen), maar zien ze vaak als onderdeel van de inboedel (feiten).

Wat is het verschil?

Feiten beschrijven de realiteit – “Ik ben moe omdat ik vannacht niet heb geslapen.” Overtuigingen zijn onze perceptie van de realiteit – “Ik ben eenzaam omdat niemand me leuk vindt.” “Niemand houdt van mij” is geen beschrijving van een realiteit.Niemand? Werkelijk? Er zijn meer dan zeven miljard mensen op aarde en het is onmogelijk te zeggen dat “niemand van mij houdt” van al die miljarden mensen.Dit is dus geen feit; het is een gedachte of overtuiging over de realiteit; een perceptie. Maar het is een beredenering vanaf het punt waarop jij staat.

Hoe weten we dan of een “beredenering” een feit of een overtuiging is? Behandel het simpelweg als overtuiging. Als het een feit is, is de kans groot dat het niet zal veranderen, maar als het een overtuiging is, zal het dat waarschijnlijk wel.

(H)erken je belemmerende overtuigingen 

Ga eens hard op zoek naar een specifieke overtuiging die je hebt.

Denk bijvoorbeeld aan je persoonlijke situatie : “Mijn relatie loopt niet goed;” “Ik verdien niet genoeg;” of wat dan ook relevant is voor jou. Vul het nu aan met het woord ‘omdat’ ….. Zeg het hardop en schrijf jouw spontane  reactie om de zin af te maken op.Doe dit totdat je niets meer kan bedenken over het onderwerp. Doe het snel zonder eerst na te denken. Het is namelijk belangrijk om dát wat er spontaan op komt naar boven te krijgen. Zeg elke zin hardop en geef een cijfer tussen 1 en 10 voor het waarheidsgehalte (niet waar = 1, waar = 10). Bij ‘waar’ staat dat hoe “waar” het voor jou voelt, of dat logisch is of niet.

Je hebt nu een lijst met belemmerende overtuigingen die zich hebben verstopt als ‘redenen’ voor de situatie die je gekozen hebt. Het opschrijven en erkennen van het bestaan ​​van de overtuiging die jou belemmert geeft je de mogelijkheid het nu te benoemen en er iets mee te doen. Dhr. Phil zegt altijd: “Je kan niet veranderen wat je niet erkent”.

Nadat je het hebt herkent en erkent, kun je jezelf ervan losmaken en een beetje emotionele ruimte tussen jezelf en de overtuiging creëren – je BENT niet je overtuigingen! Met wat afstand kan je beter bestuderen waar het geloof in die overtuiging vandaan komt, en zie je beter hoe het een negatieve invloed heeft op je leven.

Gebruik dan de vraag “Hoe zal ik …?” Om het tegen te gaan, waardoor het schijnbaar onmogelijke aantrekkelijk wordt gemaakt.Zodra je de deur naar de mogelijkheid hebt geopend, kun je er doorheen stappen en de nieuwe mogelijkheden aan de andere kant bekijken.  Als je denkt dat je faalt, zul je dat bijna zeker doen.

Succesvolle sporters hebben de mentale en fysieke kracht om zichzelf uit hun comfortzone te duwen en zijn bereid risico’s te nemen, zelfs als die risico’s zouden kunnen mislukken. Natuurlijk zijn risico’s niet altijd succesvol. Het belangrijkst is dat het nemen van risico’s een essentieel onderdeel is van het zijn van een succesvolle sporter.

En dit geldt ook voor een succesvol en vervuld professioneel en persoonlijk leven. Langzaam je weg bewandelen, geen risico nemen en geen grenzen verleggen, leidt vroeg of laat tot ontevredenheid, teleurstelling en desillusie. En is dat zoals jij je leven wilt leiden? Laat jij je echt door die belemmerende negatieve overtuigingen de kersen op de taart uit jouw groei en ontwikkeling afnemen?

Erken faalangst

Wanneer we onszelf ervan overtuigen dat we niet zullen slagen, is het niet alleen de angst voor onze eigen mislukking die mee speelt. Angst voor de mening/ het oordeel van anderen is ook een dingetje. Hierdoor blijven we vaak in onze comfortzone. Zo ontwijken we het risico ons ergens voor of over te schamen. Ook hier is de erkenning van deze angst én de impact hiervan belangrijk.Zodra je dit gedaan hebt, kan je gaan bouwen aan vertrouwen door optimisme te creëren.

Dit kan deels worden bereikt door jouw succes te visualiseren, maar ook door aanmoediging en lof van bv. een coach. Probeer jezelf te zien slagen in dat wat jij zou willen bereiken, en zie de oneindige voordelen van dat succes voor je.Vraag aan mensen waar je van houdt af en toe jouw “coach” te zijn. Om jou te herinneren aan jouw talenten wanneer die nare overtuigingen hun mond weer open doen in jouw hoofd.

Wissel oude overtuigingen in voor nieuwe 

Als het je gelukt is om die ongenode gasten de deur uit te werken door de strijd er mee aan te gaan, zal je merken dat je je bevrijd zult voelen. Omdat mensen nu eenmaal bestaan uit overtuigingen, zal je merken dat er nieuwe voor in de plaats zijn gekomen. Leuke, positieve gasten, die de nadruk leggen op wat je kan, i.p.v. wat je níet kan.

En dan wordt het een écht leuk feest.

Misschien vind je dit ook interessant:

Een perfectionist? 8 Manieren om minder perfect te zijn.

20 Valkuilen waar mensen in hun leven in vallen.

Onzekerheid

by

Een perfectionist? 8 Manieren om minder perfect te zijn.

Wanneer je dit gelezen hebt, hoop ik dat ik je heb kunnen overtuigen, als dat al nodig was, dat perfectionisme niet altijd een positieve eigenschap is.

Perfectionisme komt misschien voort uit een verlangen hoge normen voor jezelf te stellen, maar het gaat eigenlijk een stapje te ver. Ziekelijke perfectionisme ontstaat wanneer een gezond niveau van streven verandert in een ongezond niveau van verwachting, aan jezelf of anderen.

Perfectionisme wordt vaak genoemd in sollicitatiegesprekken. Zowel als positieve eigenschap van jezelf, als negatieve. Omdat we stiekem weten dat perfectionisme meestal als iets positiefs wordt gezien van de buitenkant ( de werkgever die maar al te graag strebers in dienst wil hebben). Maar we ook weten dat het ons van binnen in de weg zit ons gelukkig en tevreden te voelen.

Toch bekritiseren we onszelf vaak, en vinden dat ons levens zoveel mooier had kunnen zijn als we bereid waren dat extra stapje te zetten om die top te behalen. We bestempelen vrienden of familieleden vaak als perfectionisten, alleen maar omdat ze verder gaan of meer inspanningen leveren dan wij zelf in een vergelijkbare situatie zouden hebben gedaan.

We zien de nadelen niet. We zien het gewoon als een doorzettingsvermogen en wilskracht.

‘Doe je best!’.

Dat is wat we ons hele leven al horen toch? “Haal het beste uit jezelf en doe wat je kunt” horen we van jongs af aan al. Het zit er in geramd, en geven diezelfde boodschap door aan onze kinderen.

En dat is een mooi en nobel streven ter inspiratie. Want in werkelijkheid nemen de meesten van ons dit niet zo letterlijk. We genieten nu eenmaal graag van het leven en doen het overall best goed, en dat is prima.

Maar voor een echte perfectionist kan het streven naar dat beste, naar perfect zijn in alles echter obsessief worden.  Omdat het nu eenmaal onmogelijks om ten aller tijde perfecte resultaten te behalen in alles, ervaren deze mensen doorlopend een gevoel van teleurstelling.

Perfectionisten hebben de overtuiging ontwikkeld dat hun enige waarde ligt in hun prestaties, of in wat ze doen voor andere mensen. Ze hebben hierdoor constant het gevoel dat ze zichzelf (en anderen) teleurstellen.

Wanneer je extreme last van perfectionisme hebt, wordt het allerbeste in alles willen bereiken soms juist een belemmering.

Meer is minder

Deze belemmering kan een perfectionist namelijk paralyseren; Men doet dan  helemaal niets meer uit angst om te falen. De lat die ze zichzelf hebben opgelegd is zó ontzettend hoog dat ze gaan malen over alles wat er mis kan gaan. Ze hebben angst niet te voldoen aan hun eigen veeleisende ciriteria.

Dat fouten maken mensen daadwerkelijk helpt te groeien en zich persoonlijk of professioneel helpt ontwikkelen, is iets dat perfectionisten niet kunnen zien. Natuurlijk, fouten maken kan soms pijnlijk zijn, en lastig te incasseren. Maar er is bij reflectie bijna altijd een positief punt uit de ervaring te halen waar we door groeien. Uiteindelijk zal deze zelftwijfel en overdosis aan – negatieve- gedachten er voor zorgen dat ze helemaal niet in actie komen.

Dus, in plaats van dat ze meer bereiken dan de gemiddelde mens, wat je zou verwachten, bereikt de perfectionist vaak minder. Een gekke tegenstrijdigheid, he?

The Ripple effect. 

Het is niet alleen een “probleem” dat zich beperkt tot de perfectionist zelf; hun onrealistische verwachtingen van anderen vormen óók een probleem, dus het effect heeft ook zijn weerslag op de mensen om hen heen. Het is bijna onvermijdelijk dat relaties met vrienden, partners, familieleden en collega’s bij tijd en wijle onder grote druk komen te staan ​​als er te veel van hen wordt verwacht. Zelfs de diegenen met de mildste perfectionistische neigingen merken dat dit van invloed is op hun algehele kwaliteit van leven, op werk, school en persoonlijke relaties.

Dus is perfectionisme niet zo’n gezonde drive als je zou denken. Niet alleen heeft het invloed op al het bovenstaande…het kan ook echte psychische problemen veroorzaken: depressie, eetstoornissen, angst, zelfbeschadiging.

Wat zijn de oorzaken van perfectionisme?

Zoals de meeste psychologische problemen zijn de oorzaken vaak moeilijk vast te stellen. Maar bijna altijd is het een patroon van aangeleerd gedrag en overtuigingen als gevolg van externe factoren. En ontstaat het in de kindertijd.

Misschien zou je het tegendeel verwachten, maar ouders en leraren die erop staan ​​dat kinderen streven naar perfectie – en in het ergste geval straffen uitdelen aan hen die deze veeleisende normen niet bereiken –  dragen in feite bij aan ongezonde denk- en gedragspatronen.  Ook op vervolgstudies heerst nog veel een prestatiecultuur die dit alleen nog maar versterkt.De noodzaak uit te blinken wordt er bij studenten ingestampt en de consequenties van falen continue herhaald. Ook in sport worden jonge mensen vaak gepushed om veel te bereiken. De invloed van opdringerige ouders en ambitieuze coaches die te veel gericht zijn op succes, kan, ironisch genoeg, uiteindelijk een negatieve invloed hebben op het vermogen van hun kind om doelen te bereiken.

Ben jij een perfectionist? 

Het kan zijn dat je niet zeker weet of jouw perfectionisme een probleem is. Of misschien besef je niet dat de manier waarop je met dingen omgaat de kenmerken van dit gedragspatroon heeft.

Om je te helpen bij het herkennen van gedragingen die perfectionisme aangeven, zijn hier enkele symptomen:

  • Het gevoel hebben dat alles mislukt, ondanks inspanningen om te slagen.
  • Geobsedeerd door regels en lijsten.
  • Moeite hebben met ontspannen.
  • Moeite hebben gevoelens en gedachten te delen.
  • Uitstelgedrag bij een taak omdat je denkt dat het niet mogelijk is het perfect af te ronden.
  • Overheersend de controle nemen over relaties met familie en/of vrienden en/of collega’s.
  • Tegenzin om zelfs maar een taak te proberen vanwege faalangst.

Als  je één of meerder punten herkent bij jezelf, krijg je misschien een idee hoe erg jouw streven naar perfectie jou en jouw leven beïnvloedt. Natuurlijk kan het variëren van weinig tot ernstig, dus waarom onderzoek je het niet een keer, om te ontdekken op welke gebieden van jouw leven jij hierdoor wordt beïnvloed, en in welke mate. Zodat je, wanneer het nodig is, stappen kan nemen om jouw drang naar perfectie tot gezonde proporties terug te brengen.

8 manieren om uw perfectionistische neigingen te overwinnen

Zoals je hebt kunnen lezen, heeft de alles-of-niets benadering van de perfectionist niet alleen het potentieel om daadwerkelijke prestaties te beperken, maar het is ook stressvol en doodvermoeiend. Als perfectie zo perfect zou zijn, zou je die negatieve gevolgen toch niet moeten hebben?

Als je moe bent van al die inspanning en onnodige stress en het gevoel hebt dat je eigenlijk overmatig druk uitoefent op mensen om je heen vanwege jouw perfectionisme, wil je misschien wat trucjes om je veel te hoge lat wat te kunnen laten zakken en je perfectionisme te overwinnen. Hier enkele suggesties:

1.   Probeer het eens met 80%

Je doet het misschien in je broek van angst voor de gevolgen als je minder bereikt dan perfectie. Maar experimenteer er eens mee; Probeer eens 80% te doen i.p.v. 100%.Je zult merken dat de meeste mensen om je heen het verschil niet eens zal opvallen. En jij hebt jezelf wat rust gegund door eens niet te streven naar het perfecte.

2.   Denk na over fouten in het verleden 

Sta eens stil bij gedenkwaardige fouten die je in het verleden hebt gemaakt. De perfectionist zal als automatische reactie spijt voelen bij deze gebeurtenissen.Maar als je serieus en zorgvuldig dezelfde gebeurtenissen overdenkt, zou je ook positieve resultaten moeten kunnen ontdekken. Je hebt bv. iets geleerd. Of door deze ervaring heb je bij een soortgelijke gelegenheid anders gehandeld. Het proces van focussen op het positieve effect van fouten kan je helpen ze te accepteren. Het geeft jezelf even een “strafpauze” wanneer je, onvermijdelijk, eens een fout maakt.

3.   Wees aardig voor jezelf 

Ik schat de kans groot dat je hoofd vol zit met negatieve stemmetjes van jouw inner criticus. Een ijskoude, ongevoelige criticus die jouw prestaties keihard be- en vooral veroordeelt. Probeer je te laten gelden door hier wat evenwicht in te brengen met jouw eigen, sympathieke stem. Vertel jezelf dat het oké is om ‘goed genoeg’ te zijn en wees aardiger voor jezelf  als je fouten maakt. Als je blijft luisteren naar die genadeloze negatieve stemmetjes zal hun impact  alleen maar  groter worden.

4.   Kijk naar wat anderen doen

Meestal ben ik erop tegen om vergelijkingen te doen met anderen. Maar in dit geval is het constructief, mits het op de juiste manier gedaan wordt.  Kijk eens om je heen naar alle mensen die níet streven naar perfectie. Mensen die genoegen nemen met ‘goed genoeg’. Hoe zien die eruit? Ongelukkig en ontevreden omdat ze niet altijd de beste in iets zijn? Nee. In feite zijn ze waarschijnlijk gelukkiger dan jij. Door hun meer ontspannen houding kunnen ze accepteren dat dingen niet perfect zijn. Ze hebben realistische normen. Een lat op een hoogte die ze meestal aankunnen. Ze passen zich aan bij de uitkomst die ze bereiken. Ze gaan vooruit en ze straffen zichzelf niet. Vraag jezelf nu af: wat leert dit mij over mijn perfectionisme? Is alles perfect wat het is geworden?

5.   Kies één ding om in uit te blinken

Perfectionisme zit meestal verweven in het gehele leven van iemand en op alle vlakken. Toch kan iemand niet excellent zijn in alles wat ze doet.Kies in plaats daarvan één ding dat je heel hoog hebt zitten in je leven. Richt je aandacht en energie daarop, zodat je erin kunt uitblinken. Dit betekent niet dat je op andere gebieden van je leven helemaal af moet haken; je moet nog steeds dingen overhouden in de ‘goed genoeg’-zone.Deze aanpak geeft je vooral een uitlaatklep voor je perfectionistische neigingen, zelfs als je blijft streven naar doorlopende verbetering en niet naar een foutloze standaard. Je kunt dus een zwarte band bij judo willen halen, maar geen seconde verwachten dat je wereldkampioen judo wordt. Of je kunt uitstekend piano leren spelen, maar je geen zorgen maken als je bij een voorstelling een nootje mis slaat.

6.   Doe alsof je iets fout doet 

Dit heeft betrekking op het streven naar 80% in plaats van 100% en is een vorm van blootstellingstherapie. Als je echt wilt zien dat de wereld nog steeds draait, ondanks dat je niet perfect bent, maak dan bewust fouten die je eigenlijk had kunnen vermijden. Maar maak ze voorlopig klein: Maak een e-mail en voeg een typefout toe. Bak die cake net iets te bruin. Laat een hoek van je slaapkamer een week onopgeruimd! De wereld vergaat niet. Hij draait gewoon door. Constateer je fout en leer hiervan.

7.   Maak onvolmaakte kunst

Het maken van kunst kan heel ontspannend zijn. Het kan je in het hier en nu houden terwijl jij je creativiteit z’n gang laat gaan. Het mooie van kunst is dat het niet perfect hoeft te zijn. De schoonheid ervan wordt bepaald door de kijkers. De kijkers die allemaal een ander blik hebben. Er is hierdoor geen kunstwerk dat perfect genoemd kan worden. Koop dus een canvas en wat olieverf, of pak wat klei en zie waar het je toe brengt.Als je kiest te schetsen of te schilderen, probeer dan het kubisme of het impressionisme. Deze stijlen gaan er juist niet van uit dat het een weergave wordt van de werkelijkheid.Aardewerk of sculpturen bevatten altijd fouten en plakkerige stukjes, dus je hoeft je daar geen zorgen over te maken. Als je klaar bent, wees dan trots op wat je hebt gemaakt en de onvolmaakte aard ervan.

8.   Doorbreek oude patronen 

Stel jezelf realistische, haalbare doelen.Knip overweldigende taken in hanteerbare stukjes en/of stappen.Focus je op één taak tegelijk.Erken dat het menselijk is om fouten te maken.Erken dat de meeste fouten daadwerkelijk helpen bij leren en groei.En jou dat dus helpt.Blijf realistisch over mogelijke uitkomsten door faalangst aan te pakken.

Conclusie Omdat je dit gedragspatroon waarschijnlijk al jaren hebt, zal het ook niet één ,twee, drie verdwenen zijn. Ik hoop dat je met een aantal suggesties toch wat afstand kan nemen van de alles- of niets benadering. Ook moet je jezelf er regelmatig aan herinneren dat het helemaal prima is niet perfect te zijn. Geef jezelf toestemming die lat wat lager te leggen, en erken dat die perfectie niet zaligmakend is. Je moet jezelf er regelmatig aan herinneren dat het OK is om niet perfect te zijn en jezelf toestemming te geven om je blik te verlagen van het hoogtepunt van perfectie dat je eerder zag als het enige waardevolle doel.

Tenslotte is streven naar uitstekend motiverend, maar streven naar perfectie demoraliserend.

by

HET IS TOCH ELKE DAG VROUWENDAG??

Ik heb niets met Internationale Vrouwendag.

Met het risico dat ik nu op een aantal kwetsbare zieltjes trap….Zo’n vrouwendag is niet mijn ding.

Vreemd, als Vrouwencoach, denk je nu misschien. Dat snap ik. Daarom zal ik het toelichten.

Ik ben van mening dat elke nationale of internationale dag die er de wereld in geslingerd wordt, vooral voortkomt uit een gebrek aan aandacht in het algemeen voor dat bewuste onderwerp, die groep mensen, ziekte, etc.

Lag geleden begonnen met vader- en moederdag, kwamen er steeds meer thema dagen bij: Wereld nieren dag, dag tegen darmkanker, complimenten dag, internationale dag van het geluk, wereld tuberculose dag, dag van de leerplicht, zwerfdierendag, donutdag ( ja écht!) dag van de vlucheling  en ga zo maar door.

We hebben het jaar volgebouwd met thema dagen om maar vooral extra aandacht te vragen van de wereld om ons heen, omdat we daarin verandering willen zien. Maar verandering begint bij jezelf, of het nu om dierenleed, ziektes, omgangsvormen of groepen mensen gaat.

En aangezien het vandaag de Internationale Vrouwendag is, beperkt ik me nu tot deze dag.

Om te beginnen….waar komt het eigenlijk vandaan?

Dan moeten we eerst terug in de tijd. Met een oorsprong in 1907, waarin Clara Zetkin streed voor gelijk stemrecht tussen mannen en vrouwen. Vrouwen hadden tot dan toe weinig tot niets in te brengen. Werden al eeuwenlang als “minderwaardig” behandeld, wat zich o.a. in praktijk liet zien doordat ze niet mochten stemmen.

In 1910 kwam er opnieuw een vrouwenconferentie, omdat er nog steeds maar weinig terecht kwam van het vrouwenkiesrecht. In Nederland was de eerste officiële internationale vrouwendag in 1912. In 1919 trad de wet voor het kiesrecht voor vrouwen in werking.

Hiermee was een grote stap gezet, maar een gevoel van minderwaardigheid is niet met een nieuwe wet weggenomen. Eeuwenlang zijn vrouwen onderdrukt geweest. Welke invloed heeft dat op ze gehad?

EN NU WORDT HET INTERESSANT…..

Want inmiddels heeft de wetenschap ontdekt dat emoties en gedachten letterlijk onze celstructuur verandert. ONZE CELLEN VERANDEREN BIJ NEGATIEVE EMOTIES EN GEDACHTEN.

Al die veranderde cellen geven vrouwen door aan de volgende generaties. Dit wetende, krijg je misschien in één keer meer zicht op waarom niet alleen JIJ zo’n last hebt van bv. onzekerheid, maar ook jouw moeder, je oma, en god mag weten hoeveel generaties er vóór ook! Of misschien heb je die lichte ontvlambaarheid ook als een familietrekje gezien, terwijl het voortkomt uit generaties lange overdraging van cellen die die boosheid veroorzaken!

Is het dan gek dat een overgrote meerderheid van vrouwen vandaag de dag nog steeds té vaak last heeft van een slecht zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen of onzekerheid?

Nee, als we naar de geschiedenis kijken is het bijna gek als je er géén last van hebt!

Om WERKELIJK verandering te creëren bij vrouwen, én hoe deze in de wereld gezien en behandeld worden, moeten wij vrouwen beginnen bij onszelf! Onze eigen cellen, die generaties lang beïnvloed zijn door negatieve emoties en gedachten, weer terugbrengen in hun oude staat. Zodat we die negatieve ketting kunnen doorbreken voor onze kinderen, kleinkinderen en de generaties erna. Zodat zij zich wél vol kracht en zelfvertrouwen keuzes kunnen maken voor hun leven. Zodat hun leven niet beïnvloed wordt door een slecht zelfbeeld, angst, gebrek aan zelfvertrouwen of boosheid.

Wanneer we massaal uitdragen dat we bijzonder en krachtig zijn, zal de rest van de wereld zich hiernaar gaan gedragen. Elke dag.365 dagen per jaar.

Niet alleen op 8 maart.

Een hele fijne dag!

by

IN THE PICTURE

Hey, long time no see!

Ik heb iets superleuks met je te delen. Iets waar ik nooit van z’n leven ooit van had gedacht dat ik dat zou doen. En nu dan toch!

Waar heb ik het over??

Vorige week heb ik TV opnames gemaakt voor Monique Stam Coaching. Ja echt! Niet voor de lol, of om te oefenen, en ik bedoel ook niet met mijn eigen cameraatje in mijn werkkamer; Nee, hele echte opnames voor een echt programma!

Misschien vind je het wat kinderachtig dat ik hier zo’n ophef over maak, en dat snap ik best. Maar voor mij persoonlijk was het een mega stap over een reuzeberg die ik al jaren probeer te beklimmen.

Tot enkele jaren geleden was “op de foto” voor mij namelijk een echte NO GO. Ik maakte ze liever. Uiteraard met allerlei plausibele redenen; ik vond foto’s maken leuker dan erop staan, of had ik  mijn verkeerde broek aan, mijn haar zat niet goed, ik wilde persé een foto van mijn vriendinnen/ kinderen/ zus en familie/ anderen…. om in te lijsten. En diegenen die aandrongen eens een foto van mij te maken, dwong ik zelf een selectie te kunnen maken van wat ik “toestond”,  en de foto’s te verwijderen waarvoor ze van mij geen toestemming kregen.  Als zij het niet deden, deed ik het.

De aanblik van mezelf vond ik ondraaglijk. Ik zag een opgezwollen hoofd,  vetkwabbels en stress , in plaats van een leuke spontane vrouw die geniet van het moment. De foto’s van mezelf waren dan ook op twee handen te tellen.

Een aantal jaren geleden heb ik dat slechte zelfbeeld van mezelf rigoureus aangepakt. ( O.a. met de Creatrix®  methodiek waar ik nu zelf mee werk) Het stond me in zoveel opzichten in de weg, dat ik niet meer gelukkig was met het leven dat ik leidde. Het beïnvloedde niet alleen de manier waarop ik mezelf zag, maar ook de wijze waarop ik met anderen om ging, mijn blik op de wereld en anderen, mijn reacties, de keuzes die ik maakte, en uiteindelijk mijn eigen geluk.

Maarrr…. terug naar nu.

Een aantal maanden geleden werd ik gebeld door programmamakers. Ze waren op zoek naar een Coach voor hun programma, een Coach die iets bijzonders te melden had, en waren bij mij beland. Het bijzondere vonden ze dat ik specifiek vrouwen help met een voor hen bijzondere methodiek die een garantie op resultaat biedt. Hoe kan dat??!! Ze hadden wat gegoogled naar Creatrix®, speurwerk gedaan, en waren onder de indruk van het succes hiermee. Dus of ik please mee wilde werken??

Waar ik vroeger direct in standje stress zou zijn geschoten bij de gedachte mijzelf publiekelijk te schande te maken door me alleen al te tonen ( Ja, zo was het echt!) , werd ik nu enthousiast. Waar ik voorheen meteen twintig excuses zou hebben gevonden om dat niet te doen, kon ik nu alleen maar redenen bedenken waarom ik het juist wél moest doen.

En vorige week was het zover.

Ik zou liegen als ik zei dat ik helemaal relaxed was. Gedurende de week kwamen er toch stiekem enkele oude traumaatjes voorbij van ervaringen met camera’s waarbij ik helemaal verkrampte. Was mijn onzekerheid écht weg? Zou ik niet dichtslaan zoals vroeger? Zou ik niet teveel bezig zijn met mezelf? Ik had angst voor de angst.  Als dit nu maar niet……Nee. Dat zou niet gebeuren.

En dat gebeurde niet.

Want ik ben nu een ander mens: Een vrouw met pit en uitstraling. Met wat rimpels en vetrolletjes, maar ook met levensvreugde en passie. Een passie die ik wil overbrengen, wil delen met zoveel mogelijk vrouwen. Ik heb genoten. Genoten van het feit dat ik geen stress voelde. Genoten van het feit dat ik mijn verhaal kon doen. Van het feit dat ik moeiteloos uit mijn woorden kwam en me vooral bezig hield met de inhoud. En niet met “Wat zou men van mij denken? “. Of met mijn te grote billen, of die onderkin die je zo goed ziet van opzij.

Ik durf best op te biechten dat ik na afloop een klein traantje weggepinkt heb. Van geluk.

Zó vaak vertel ik mijn eigen cliënten dat wanneer zij zich gaan ontdoen van hun issues, ze de wereld anders zullen ervaren. Dat ze daardoor anders zullen reageren op vroegere triggers, en daardoor andere keuzes zullen gaan maken. Keuzes die wél bij ze passen en waar ze wél gelukkig van worden. Na hun traject testen ze het resultaat  en gaan hun oude uitdagingen aan. Ervaren opnieuw en steeds weer dat hun issues écht weg zijn, en zijn gebleven.

Die bewuste dag heb ik mijn eigen test gedaan. Het ultieme examen doorstaan. Ik had mezelf bevestigd dat ik bevrijd was van de angst en onzekerheid mezelf in beeld te laten komen.  Dat ik andere keuzes kan blijven maken dan vroeger. Dat die andere keuzes naar een andere toekomst blijven leiden. Een toekomst die bij mij past en waar ik gelukkig van wordt. En dat het heerlijk is die momenten vast te leggen.

Oh ja, de uitzending van het programma is ergens in Februari. I will let you know natuurlijk. 😊

Hou mijn pagina in de gaten! Of nog beter, schrijf je in om mijn blogs te ontvangen! Want ik ga binnenkort héle mooie kortingen geven op al mijn  1 op 1 programma’s  én mijn online programma om dit leuke evenement te vieren!

 

by

ONZEKERHEID

Onzekerheid.

We hebben er nagenoeg allemaal last van. In meer of mindere mate. Zo werd ik afgelopen week weer eens met mijn neus op mijn onzekerheid gedrukt. Mijn jongste zoon was de hele zomer bij mij geweest- hij woont bij zijn vader in Frankrijk- en het waren heerlijke weken geweest. Dit was wel eens anders.

 

Ik heb me erg lang zorgen gemaakt om hem. Tot 1 ½ jaar geleden woonde hij bij mij. De laatste jaren waren een aaneenschakeling van frustraties van beide kanten, aanvaringen, onbegrip en verdriet geweest. Dit resulteerde in een uitbarsting tussen ons én zijn broer, die zijn eigen frustraties over het gedrag van zijn broer had.

Gevolg: Hij besloot naar Frankijk te gaan, en bij zijn vader te gaan wonen.

Je kan je voorstellen dat dit een hele impact op mij had. Het verscheurde me. Naast het verdriet dat ik had om het vertrek naar zijn vader, voelde ik mij compleet gefaald als moeder. Wat had ik verkeerd gedaan? Wat had ik anders moeten doen? Was ik te lief geweest, of juist niet flexibel genoeg? Het verdriet hiervan was zo zwaar dat ik er niet over kon praten zonder dat mijn keel dichtkneep en ik tranen voelde opkomen. Creatrix heeft mij hierbij enorm geholpen. Het zorgde voor afstand en ik ging niet meer gebukt onder die enorme lading verdriet en pijn. Dit is een hele bijzondere ervaring op zich geweest waar ik al eerder een blog over schreef.

Fast forward: We zijn nu 1 ½ jaar later, het gaat erg goed met hem én met onze verstandshouding, incluis die met zijn broer. Hij is de hele zomer bij ons geweest en afgelopen week bracht ik hem met wat weemoed naar de trein voor zijn terugreis. Het was vroeg, hij was moe en erg humeurig. Hij sneerde en snauwde op de paar vragen die ik hem stelde, en de sfeer werd er niet prettiger op toen we op weg naar het station gingen. Bij het uitstappen kreeg ik geen knuffel of kus, maar een “Nou, doei he”, en weg was hij. Weer ver weg voor een aantal maanden. Ik was teleurgesteld en verdrietig, en reed zonder te reageren weg.

Meteen voelde ik mijn onzekerheid weer op poppen: Wat had ik verkeerd gedaan? Had ik teveel gezeurd? Had hij het wel leuk gehad?

Deze gedachten zorgden voor een naar gevoel. Ik reed met een kater naar huis en voelde me slachtoffer. “Dit had ik toch niet verdiend? Waarom doet hij me dit aan?”.

Nog terwijl ik worstelde met deze gedachten ontving ik een appje : Sorry mamsie, Ik ben moe, vind het gewoon k.. dat ik weg moet en ga je heel erg missen. Love you.

BAM.

Wow, wat een wake up call.

HET GING NIET OVER MIJ.

Onzekerheid zijn namelijk negatieve gedachten die de focus leggen op onszelf in relatie tot anderen.

Het hanteert een graadmeter: Ben ik goed genoeg voor/ ten opzichte van/ in verhouding tot?  Een graadmeter die volkomen overbodig is en zelfs ongepast als een ander deze op jou zou toepassen. Maar we doen het wel bij ons zelf wanneer we onzeker zijn.

EN: ONZE GEDACHTEN BEPALEN ONZE EMOTIES.

Wij waren beiden met onszelf bezig geweest. Hij met zijn verdriet afscheid te moeten nemen.  Ik met mijn rol als moeder.

Wanneer ik de focus op hèm had gehad, in plaats van op mezelf( het draait nl niet altijd om jou! 😊 ) zou ik gedachten hebben gehad als: Misschien heeft hij het moeilijk met weg gaan. Misschien voelt hij zich verdrietig en weet hij niet hoe hij moet omgaan met de situatie. Ik had me dan heel anders gevoeld. En daardoor anders gereageerd. Met een anders resultaat.

Dan had ik gezegd dat ik snapte dat hij humeurig was, en hadden we er samen om gelachen. Dan hadden we gekust en geknuffeld. Gezegd dat we elkaar zouden missen en dat het heel fijn was geweest. Een wijze wake up- app van mijn zoon van 19 moest me dit weer even doen beseffen.

ONZEKERHEID LEGT DE FOCUS VAN ONZE GEDACHTEN BIJ ONSZELF IN RELATIE TOT ANDEREN. 

Bij  onzekerheid, stel jezelf eens de vraag: Wat dènk ik, dat ik nu deze emotie heb, en waar ligt mijn focus?

En vooral: knuffel je dierbaren, ook als ze boos doen. Want bijna iedereen heeft de focus op zichzelf. Ook zij.

 

by

Intuïtie is weten zonder te weten dat je het weet.

Ken je dat:
Dat je de kennis maakt met iemand en daar direct een “gevoel “bij krijgt?
Of dat je kindje aan het spelen is, maar je opeens weet dat je even moet gaan kijken, en dan blijkt dat hij of zij de hele muur aan het bekladden is met filtstift ?
Of dat je een whatsappje krijgt van een vriendin zonder bijzondere inhoud, maar dat je het gevoel krijgt dat het niet goed gaat en wanneer je belt blijkt dat ze er even helemaal doorheen zit?

Dat heet INTUÏTIE.

Intuïtie is weten zonder te weten dat je het weet.

Het fenomeen ”onderbuikgevoel”, of “moederinstinct” erkennen we, maar in praktijk behandelen we ons intuïtie als het zwarte schaap van de familie. Iets wat we afdoen als “onzin”, “aanstellerij”, “een vaag gevoel” of zelfs “dom”.
Terwijl vrouwen biologisch juist ontworpen zijn met een groot intuïtie. Veel groter dan mannen. Wetenschappelijk is aangetoond dat vrouwen hersenen 23% meer verbindingen hebben tussen de linker- en rechter hersenhelft dan mannen hersenen. Veelal connecties tussen emoties en communicatie die er niet zijn bij mannen. Vraag aan een man hoe hij zich voelt; dat is voor hem maar een ingewikkelde vraag. Maar vraag hem wat hij denkt, en weet hij wél direct een antwoord. Dit verklaart ook waarom vrouwen veel beter hun gevoelens onder woorden kunnen brengen dan mannen.
Helaas werkt de wereld waarin wij leven vooral op een “mannenmanier”, vanuit de ratio. Plannen, denken, analyseren, doelen stellen, presteren….het sluit heel nauw aan bij het biologisch ontwerp van de man, en zet daardoor mannen in hun kracht.

Dat mannen en vrouwen anders gemaakt zijn weten we allemaal. Accepteren we ook. Maar we handelen er helaas niet naar. Vrouwen zijn ontworpen voor verbinding, connectie, emotie en communicatie, maar hebben zich aangepast aan de mannenwereld. Die wereld die géén intuïtie gebruikt, maar vooral plust en mint, doelen stelt en prestaties beloont. Vrouwen zetten alle zeilen bij, en dat vergt wat van ze: Ze moeten veelal hun intuïtie negeren, handelen vanuit hun hoofd, de wens van verbindingen en emoties ondergeschikt maken aan prestaties.

Het verbaast mij dan ook niet dat veel vrouwen gestressed zijn of raken, een burn out op lopen, een depressie naderen of gewoon niet meer weten wat ze zélf willen.

Vrouwen zijn ontworpen om emoties en intuïtie als kompas te gebruiken voor hun gemoedstoestand.
Een vrouw kan wel wéten dat ze veel waard is, maar ze moet het ook voelen.
Een vrouw kan wel “aanvoelen” dat er iets mis is, maar als haar verstand het weg beredeneert maakt ze toch een andere keuze.
Een vrouw kan zien dat ze mooi is, maar zich lelijk voelen.
Een vrouw kan zich ongelukkig voelen, maar zich schamen omdat haar verstand haar vertelt dat haar “niets ontbreekt” of omdat anderen “het moeilijker hebben”.

Dus dames, dat intuïtie hebben we niet voor niets. Het is ons kompas. Ons kompas om ons te vertellen waar we gelukkig van worden. En waarvan niet. Wat bij jou past. En wat niet.
Haal jouw kompas weer van zolder. Stof het af, poets het op. En laat em het werk doen waar ie voor gemaakt is:
Jou laten weten zonder te weten dat je het weet.
Zodat jij gaat ontdekken waar je blij van wordt.
Zodat je afstand kan nemen van waar je je niet fijn bij voelt.
Zodat jij keuzes gaat maken die bij jou passen.

Wie weet waar jouw kompas je brengt.

by

DENKEN VANUIT JE HART

“Als ik het maar begrijp, kan ik er beter mee om gaan.”

Dit was een typische uitspraak van mij.

Ik ben van mezelf altijd een enorm praktisch type geweest. Ik beredeneerde dingen graag, om op die manier alles te kunnen begrijpen. Het begrijpen gaf mij het gevoel grip te hebben op moeilijke situaties en dingen waardoor ik er mee om kon gaan. Want grip is voor mij altijd een toverwoord geweest. Zolang ik maar grip had, had ik controle. En hup, mouwen omhoog en  aanpakken.

Wel vond ik mezelf altijd- met een stille trots-  een gevoelsmens. Ik praatte makkelijk over mijn gevoel en kon dit uitgebreid beschrijven aan anderen. Ik vond dit absoluut een kwaliteit van mezelf, naast de “niet lullen maar poetsen”houding.

Toen ik jaren geleden een burn out kreeg werkte mijn “begrijpen en poetsen truc”niet meer.

Ja, ik was erg gevoelig. Maar juist om die reden had ik in de loop der jaren een beschermingsmechanisme opgebouwd waarbij ik alles beredeneerde, wilde snappen met mijn verstand. Dat was een stuk veiliger. Want onbewust was ik als de dood dat , wanneer mijn gevoel bloot kwam te liggen, daar door de grote boze wereld met grote stampvoeten overheen gewalst werd. Dus no way dat ik in moeilijke situaties mijn gevoel tevoorschijn trok.  Een verstandelijk plussen en minnen met een uitkomst kon ik wel aan. Pijn, verdriet, onmacht of andere onprettige gevoelens had ik veilig in de kelder achter slot en grendel gezet.

Om werkelijk bij dat gevoel te komen was nog best een dingetje, en ook ik heb hier de nodige Coaching voor nodig gehad. Want iemand die alles al jaren met zijn of haar hoofd doet, weet niet beter dan dat je daarmee dan ook “voelt”. Niets bleek minder waar. Ik was zonder het te weten jarenlang voorbij gelopen aan mijn gevoel, en al die nieuwe gevoelens waren in het begin “overwhelming”. Maar wat ziet mijn leven er tegenwoordig anders uit!

Ik kan nu praten, voelen, denken, doen, ZIJN vanuit mijn gevoel. Het wèrkelijk voelen heeft mij verrassende keuzes opgeleverd, nieuwe wegen laten bewandelen, nieuwe vriendschappen doen ontstaan.  Van de keuzes in de programma’s die ik kijk op tv tot een volslagen nieuw professioneel pad. Van het soort vakanties waar ik nu voor kies tot de gesprekken die ik voer. Van het contact met mijn kinderen tot het contact met mezelf…..ik ben er zoveel rijker door geworden.

Voor de “denker” zal dit allemaal wat zweverig overkomen, net als dat voor mij was.

Ik blijf een praktisch type, dus ik poets nog steeds. Maar nu vanuit mijn hart.

En dat voelt zoveel beter.

by

WAT WIL JIJ WORDEN NU JE GROOT BENT?

Toen ik een klein meisje was droomde ik er van om mensen blij te maken. Ik zag mezelf als 4 jarige later in grote musicals spelen. Optreden voor volle zalen en mensen laten genieten. Vanaf mijn 10e jaar werd ik iets realistischer- zeker omdat ik niet kon zingen- en verruilde ik die droom voor één als hulpverleenster in de jeugdzorg. Ook daar wilde ik graag mensen helpen. Jongeren, die het moeilijk hadden en in een tehuis terecht waren gekomen. De moderne moeder Theresa van de pubers zeg maar. Ik zou sprankelen van voldoening en geluk. Niets leek mij een mooiere invulling van mijn leven dan dat.

Die laatste droom resulteerde zelfs in een start op de Sociale Academie.
Door mijn verlate pubergedrag duurde dat helaas maar kort, en rolde ik noodgedwongen de werkende wereld in.
Hier werd ik wakker geschud uit mijn kinderdromen, en geconfronteerd met de realiteit;
Als je stopt met je studie moet er gewerkt worden, was mij geleerd. En als je zelfstandig wilt zijn moet je rekeningen betalen. Geld verdienen dus.
Uiteindelijk kwam ik terecht in het bankwezen. Daar had ik me goed uit gered zonder afgemaakte vervolgstudie, vond ik zelf: ik zat in een keurig pak en nette schoenen achter een balie. Ik maakte zelfs carrière in een wereld vol mensen die hoofdzakelijk de ambitie hadden rijk te worden. Vergeten waren mijn dromen, maar gevuld werd mijn portemonnee.

Naast het feit dat mijn privéleven niet op rolletjes liep, ik scheidde en alleen kwam te staan met twee kinderen, werd ik ook steeds ongelukkiger in mijn werk.
De verhuizing van Frankrijk, waar ik toen woonde, terug naar Nederland, bracht mij op beide vlakken niet dát wat ik nodig had om mij weer happy te voelen.
Waar waren mijn dromen gebleven? Wat was er over van die Monique die graag mensen hielp, en daar blij van werd?

Op bezoek bij een vriendin achter een warme chocolademelk waren we samen herinneringen aan het ophalen.
“Wat wilde jij eigenlijk later worden als je groot was?”

Een stroom van herinneringen en geluksmomentjes kwam spontaan boven.
Ik leefde op bij het gevoel dat ik vroeger had gehad; dat álles nog kon, dat álles nog voor me lag, en ik mijn leven ging invullen zoals ík dat wilde.
’s Avonds in bed wakkerde er weer een vlammetje in mij. Wat wíl ik eigenlijk worden, nu ik groot ben?

Ik wist het eigenlijk wel: Ik wilde me voelen zoals dat meisje van 10.
Vol dromen en doelen.
Vol verwachtingen en ambities.
Vol leven en vertrouwen.
Zin in het leven dat voor mij ligt.

Het was het begin van de start van mijn nieuwe leven.
Ik heb keuzes gemaakt.
Bladzijdes omgeslagen.
Boeken gesloten.
En mijn pad gevonden.
Ik help tegenwoordig vrouwen hún pad te vinden, zowel emotioneel als professioneel.
Niets is voor mij een mooiere invulling van mijn leven dan dat.

Wat wil jij eigenlijk worden nu jij groot bent?
Ik wilde gelukkig zijn. En jij?

Warme groet,

Monique

by

OWN YOUR SHIT

Own your shit.
Wil jij van je trauma’s of negatieve emoties af? Own your shit.
Harde taal, denk je misschien. Misschien denk je wel ”Maar ik kan er toch niets aan doen dat mijn ex een ander kreeg, en ik nu in de shit zit? “Of “ Mijn jeugd was ook niet makkelijk, waardoor ik nu zoveel problemen heb”. Of “ Ik heb ook iets verschrikkelijks meegemaakt. Toch niet zo gek dat ik nu bepaalde problemen heb?!”

Natuurlijk. Snap ik allemaal. Echt. Ik veroordeel het ook niet.

Er zijn zat vrouwen die echt hele nare dingen hebben meegemaakt. Dingen waarvan ik me in de verste verte niet kan inbeelden hoe dat voelt. En alle nare ervaringen uit het verleden laten sporen achter. In het gevoel over jezelf. Het gedrag naar anderen én naar jezelf. In de overtuigingen die je hebt gekregen over jezelf en anderen. In de keuzes die je maakt voor jezelf en anderen.

En daar gaat het nu precies om. Die keuzes.

Want wil jij blijven rondlopen met die shit? Die dingen die jou belemmeren om je goed te voelen?
Wil jij blijven handelen met als handleiding boosheid, angst, verdriet, pijn, schaamte, onveiligheid, onzekerheid?
Wil jij beslissingen blijven nemen die zo’n negatieve emotie onder het kleed probeert te duwen? In plaats van die rommel gewoon op te ruimen zodat het niet meer in de weg ligt?
Even serieus, hoe wil jij dat de rest van jouw leven er uit ziet?

Ik durf mijn hand er voor in het vuur te steken dat iedereen roept: Ik wil gewoon gelukkig zijn.
Je gelukkig voelen.
Jezelf kunnen zijn in alle vrijheid. Zonder vervormd te worden door negatieve emoties of gedachten.

Wat je dan moet doen?
Own your shit.

Zie onder ogen dat je belemmert wordt door bepaalde gevoelens, gedachten of emoties. Neem hier jouw verantwoordelijkheid, en doe er wat aan. Accepteer het niet meer. Kom in actie. Neem geen genoegen met een mager zesje, als je je minimaal een acht wilt voelen.
Mensen die vanaf de bank roepen dat ze het zwaar hebben, kan ik niet helpen. Wil ik ook niet. Omdat ze op die bank kennelijk comfortabeler zitten dan in actie te komen.
Mensen die vooral vertellen wat ze allemaal meegemaakt hebben, maar niets ondernemen om van hun traumatische belasting af te komen, verliezen vaak iets als ze wél aan hun trauma’s gaan werken, nl. aandacht van de luisteraars. Ook zij zijn bij mij niet aan het juiste adres. Ik kán al deze mensen niet helpen, omdat ze óók wat te verliezen hebben.

Ik zag laatst een reportage van een invalide man van een jaar of 26, die een Wajong uitkering kreeg, en gelijker tijd films maakte. Het ging juist om het dilemma: Ga ik mij nestelen in een Wajong uitkering de rest van mijn leven( en voel ik mij hierbij dus de “gehandicapte” die beperkingen heeft) , of neem ik hier geen genoegen mee en ga ik vol voor die regisseurs carrière? Het laatste zou betekenen dat hij het risico nam zijn uitkering kwijt te raken. Een uitgesproken voorbeeld van het ‘Own Your Shit” dilemma.

Hij koos voor het leven. Passie en plezier beleven. Genieten en doen wat hij wilde. Keuzes maken vanuit zijn oorspronkelijke zijn. Die jongen die zich niet gehandicapt voelt maar het wel is. Maar zich hierdoor niet wil laten tegenhouden. Hij werd regisseur.

Jij maakt jouw eigen keuzes.

Wil jij vooruit?
Bouwen, jezelf en je kinderen laten zien hoe je je gelukkig kan voelen ondanks alle shit in je leven?
Beslissen vanuit jezelf i.p.v. angst, onzekerheid, verdriet of welke negatief patroon jou ook in de weg staat?
Own your shit, en kom in actie. Je bent meer dan welkom. Ik help je in een aantal sessies van al jouw belemmeringen af. Want Creatrix® zorgt ervoor dat je het leven 180 graden anders gaat beleven. Ik beloof het je.

Maar daarvoor moet je écht eerst van die bank af.

Warme groet,

Monique Stam

by

EEN RUGZAK VOL EMOTIES.

Na mijn scheiding heb ik veel verdriet gehad. Ik heb mijn lichaam leeg gehuild. Ik viel in een enorm gat, en heb de eerste tijd in een waas geleefd. Standje overleven.

Inmiddels zijn we ruim 10 jaar verder, en heb ik weer een heel leven opgebouwd. Ik leerde omgaan met de pijn van die scheiding. De pijn die mijn kinderen er door hadden. Met de nieuwe wending van mijn leven en alle bijbehorende perikelen. Toch merkte ik dat, ondanks alle therapieën, coachingstrajecten, gesprekken en hernieuwde inzichten, er nog altijd een rugzak emoties zat die mijn doen en laten, mijn denken en beslissingen beïnvloedde. Zeker wanneer ik het druk had, mezelf voorbij begon te lopen, woog deze zwaar en belemmerde mij vooruit te komen.

Het bleef een eeuwig gevecht met gevoelens als onzekerheid, afwijzing, niet goed genoeg zijn, niet meer gekwetst willen worden, wantrouwen, faalangst…. En eerlijk gezegd was ik die negatieve emoties gewoon zat en zat die rugzak mij vooral in de weg.
Mede hierdoor ben ik Coach geworden. Veel vrouwen kampen met deze gevoelens. Er is ook niet altijd een scheiding voor nodig om deze gevoelens te hebben. Vrouwen gaan nu eenmaal anders met gevoelens om dan mannen. En dit onomstotelijk bewezen feit wordt gek genoeg niet mee genomen in welke therapie, behandeling, psychologie, NLP, EMDR of Guru formule dan ook.

Tot nu.

Ik ontdekte Creatrix®. Een uit Australië afkomstige relatief nieuwe methode, specifiek voor vrouwen. Met resultaten die bijna ongeloofwaardig leken. Ik zag filmpjes van vrouwen met incestverleden, zelfmoordgedachten, minderwaardigheidscomplexen. In en in verdrietige vrouwen die al járen bakken ellendige emoties met zich mee zeulden. En hier zwaar door gehinderd werden om écht te kunnen leven. Al deze vrouwen voelden zich herboren. Niet alleen direct na hun behandeling. Maar ook jaren erna.
Mijn onderbuik zei: Dit is het! Mijn hart riep : DOEN! Mijn verstand zei: eerst zien, dan geloven, en sputterde nog wat tegen( mijn portemonnee ook 😊 ). Maar de drang om het te onderzoeken was groter.
Inmiddels zijn de puzzelstukjes op z’n plek gevallen. Inmiddels heb ik zelf Creatrix ® ervaren. Ik kan uit het diepst van mijn hart zeggen: Er is een leven vóór Creatrix®. En een leven erná.

Ik ben zelf gecertificeerd Creatrix® Facilitator geworden. Omdat ik dit elke vrouw gun. Omdat ik nu wéét. Omdat ik nu voél. Omdat ik nu erváár hoe het leven is als je géén emotionele of mentale belemmeringen meer hebt.Géén rugzak vol stemmetjes die je influisteren dat je het niet waard bent, dat je het niet kan, dat je lelijk, dom of zwak bent.Géén stenen van verdriet, boosheid, angst, pijn meer mee hoeft te slepen.

Mijn rugzak is leeg, en heb ik niet meer nodig.
Ik ben klaar om op míjn beurt andere vrouwen te helpen zich van hún rugzak te verlossen!

CONTACT

info@moniquestamcoaching.nl

Tel: 06 46 28 55 58

KvK 69663955

BTW NL137807971B01

Sharing is Caring

ALGEMENE VOORWAARDEN

BEN JIJ BENIEUWD OF IK JOU KAN HELPEN?

IK BOEK EEN GRATIS TELEFONISCH ADVIESGESPREK
Chat openen
Aangedreven door Joinchat
Welkom! Leuk dat je mijn website bezoekt! Mijn naam is Monique . Waar kan ik je mee helpen?