Ik schrijf natuurlijk regelmatig blogs. Dat vind ik superleuk om te doen. Het is echt een passie geworden. Toen ik er aan begon, was er nog geen regelmaat in mijn blogs. Ik schreef wanneer ik er zin in had. En inspiratie. Het is geen noodzakelijk onderdeel voor een bedrijf. Wel een leuke toevoeging, maar geen must. Dus ik schreef er lustig op los en de onderwerpen kwamen als vanzelf. Soms op één dag wel twee of drie.
Vanaf het moment dat ik besloot om mijn cliënten elke twee weken een blog te gaan sturen, werd het opeens anders.
Opeens “moest“ ik blogs gaan schrijven. Ik blokkeerde.
Ik ging nadenken over de onderwerpen die ik al gehad had. Over het feit dat er afwisseling moest zijn. Dat ik niet alleen serieuze teksten moest schrijven, maar er ook wat gelachen moest worden. Mijn brein werd een stromende waterval. Een witte kolkende massa van gedachten waardoor ik opeens geen onderwerpen voor al was het maar één blog zag. Ik heb die eerste week uren achter mijn computer gezeten. Begonnen met een tekst, gedelete, en weer opnieuw. Wel 10 keer. Het lukte maar niet. Ik verloor tijd. Energie. Het leverde enkel frustratie en hoofdpijn op. Geen blog.
Ik gaf het op.
De hoofdpijn en frustratie verdwenen. Ik ging weer lekker bezig met de andere dingen. En als een duveltje uit een doosje popten de ideeën voor blogs aan alle kanten op. Ik moest ze gewoon noteren omdat ik geen tijd had om ze allemaal direct uit te schrijven. Het stroomde blogs.
De waterval in mijn hoofd had ik stopgezet. Geen witte kolkende massa meer, maar prachtig schoon water. Kristalhelder, waardoor ik de bodem weer zag. Een bodem vol mogelijkheden, ideeën, oplossingen en kansen.
Alleen in stilstaand water kan je de bodem zien.